சிறுகதை மதிப்புரை - கதை புதிது நிகழ்வு (கட்டுரை)
---------------
நன்றி அழகியசிங்கர். வணக்கம் நண்பர்களே
போப்பு அவர்களின் சிறுகதை ' கூடாரம் '
வானக் கூடாரம் வறண்டு போனதால் வாழ்க்கை அற்றுப் போன ஒரு கிராமத்தின் மக்கள் சர்க்கஸ் கூடாரம் போட்டு வாழ வந்திருக்கும் நாடோடி மக்களுக்கு கஞ்சி ஊற்ற வழி இன்றிக் கவலைப்படும் கதை.
வர்ணனைகளும் உரையாடல்களும் அந்தக் கிராமத்திற்கே நம்மை இழுத்துச் செல்கின்றன.
மேலத்தெரு சந்தைக்கு சின்னமனூர் சர்க்கஸ் வந்திருக்கிறது என்று முதல் வரியிலேயே சட்டென்று நம்மைக் கதைக்குள் கூட்டிச் சென்று விடுகிறார் ஆசிரியர் . அடுத்து வருவதெல்லாம், அந்த கிராமத்தின் கடந்த காலத்தில் அந்தக் கிராம மக்கள் இது போன்ற நாடோடிக் கூட்டத்திற்குச் செய்த உதவிகளின் விபரங்கள். அந்தக் கிராமக் காட்சிகள். அந்த நாடோடிகள் வாழ்க்கை முறை. வானம் பார்த்த வாழ்க்கையின் சோகங்கள் . எனது பள்ளிப்பருவ வாழ்க்கைக்கு இழுத்துச் சென்ற விபரங்கள் எல்லாமே .
விவசாயம் நன்றாக விளைந்த அந்தக் காலத்தில் இது போன்று கிராமத்திற்கு வரும் வில்லுப்பாட்டு பாடுகிறவர்கள், பாவைக்கூத்து நடத்த வந்தவர்கள், சைக்கிள் சுத்துகிறவர்கள் என யாருக்கும் ,துண்டு விரித்து நாலு காசு பார்க்கும் வரையிலும் வயிறு காய விடாமல் குளிரச் செய்வது சாதி பாகுபாடு இல்லாமல் ஊரின் பொறுப்பாக இருந்தது.
கதை ஆரம்பத்தில் சர்க்கஸ் வருவதை அறிந்து அந்தக் கிராமத்துப் பிள்ளைகள் காட்டுகிற குதூகலம் ஆசிரியரின் வார்த்தைகளில் இப்படி.
எல்லாத் தெருப் பிள்ளைகளும் கூச்சலைக் கிளப்பிக்கொண்டு மந்தையை நோக்கி ஓட்டம் பிடித்தனர்.
ஒன்றுக்கும் இடுப்பில் இருந்தால் மேலே இல்லை, மேலே இருந்தால் இடுப்பில் இல்லை. இடுப்பில் இல்லாததுகள் கிடுகிடுவென ஆட்டிக் கொண்டு ஓடுகின்றன. அவர்களுக்கான செய்தி எப்படியும் சீக்கிரமாக எட்டி விடுகிறது.
அந்த சர்க்கஸ் கூடாரத்திற்கு செய்யக்கூடிய முன்னேற்பாடுகள் வர்ணனைகள் கனகச்சிதம்.
மந்தையில் மரங்கள் நிற்கும் பகுதி, மழை நின்ற வேகத்தில் சர்க்கஸ்காரர்களுக்குச் சொந்தமாகிவிட்டது. என்றென்றைக்கும் இருந்து கொண்டிருப்பது போல் கிளைகளில் தூளிகள் ஆடின. ஆட்டத்தில் ஒன்று இரண்டாக நீர்த்துளிகள் சொட்டின. காற்றுக்கு அணைப்பாக மண் மேடையை ஒட்டி அடுப்பு கூட்டியிருந்தார்கள். பெரியபெரிய முட்டுகளைக் கட்டி உலை கொதித்துக் கொண்டிருந்தது. நம்ப முடியாத இடங்களில் சிலர் தூங்கிக் கொண்டிருந்தார்கள்.
டிக்கட் நன்றாகப் போவதற்கான அறிகுறிகள் இருந்தால் அடர்த்தியான மூத்திர மற்றும் மாமிச கவிச்சி வாடையுடன் சிங்கம், புலி கூட_வாடகைக்கு எடுத்து வரப்படும். –
நெருப்பு வளையங்களில் ஐந்து நிமிடம் தாவிக்குதிக்க வரும் போது அவை இஷ்டத்திற்கு நீட்டி நெளிந்து கொள்ளும். மற்றபடி காடுகளைச் சுற்றிய கால்கள் கூண்டுக்குள் அடை பட்ட தவிப்பில் ராப்பகலாய் உறுமுவது இரண்டு மூன்று ஊர்களுக்கு கேட்கும். ஜாமத்தில் மூத்திரம் பெய்ய எழும் தாய்மார்கள் உறுமல் சத்தம் கேட்டு. “அய்யோ பாவம்” என்று சொல்லிக் கொண்டு படுப்பார்கள்.
ஒரு நாளைக்கு ஒரு ஊர் வீதமாக, மிருகங்களைப் போல ஒலி எழுப்பிக் கொண்டு மாணவர்கள், சிறப்புக் காட்சிக்கு வாத்தியார்களின் பாதுகாப்புடன் வருவார்கள். ஆசிரியர்களுக்கு இலவசம்.
அடுத்து அந்தக் கிராமத்தின் வறுமைக் காட்சி. நெஞ்சைப் பிழிந்தெடுக்கும் வர்ணனைகள்
“நல்லா இருட்டிக்கிட்டு வந்தது. போக்கு காட்டீட்டு போயிருச்சு அங்கிட்டாச்சும் பெஞ்சதா இல்ல அங்கயும் இதே பூனமூத்திரம்தானான்னு பாத்திட்டு வரலாம்” என்று மேகங்களைத்
துரத்திப் பிடிக்கிற ஆத்திரத்தில் போனார்கள்.
இப்பிடி கழுதப்பொட்டு பண்ணுனா எப்பிடி, இங்க இருக்குற உகர்ல்லாம் மண்ணத்தின்னா ஜீவிக்கிறது?”
பதில் கிடைக்காத கேள்வியை ஒருத்தர் மாற்றி ஒருத்தர் கேட்டுக் கொண்டார்கள். ஊரை அனல் காற்று சுத்திச்சுத்தி வருகிறது. வேலிக்கருவேலம் கிளைகள் படர்ந்து வந்து அடைகாப்பது போல ராத்திரி நேரங்களிலும் அனலை ஊருக்குள் காத்து வைக்கிறது. எப்போதும் உனக்கா எனக்கா என்று விறைத்து நிற்கிற பனைமரம் கூட தோற்று முண்டமாகி விட்டது. மாடு கன்னுகள் ஓடைக் கரைகளில் புல்லின் வேர்களை கொம்பால் முட்டி முட்டி எடுத்து அசை போடுகின்றன. எல்லாம் புட்டம் வற்றி நெரு நெருவென மணல் சாணியாய் கருப்பாக கழிந்து கொண்டு திரிகின்றன. நிலைமையை புரிந்து கொண்டு நாய்கள் கூட தெருக்களைச் சுற்றி வருவதில்லை. விடிந்து வெயில் ஏறுமுன் கம்மாய்களுக்குள் ஓடிவிடுகின்றன.
மனங்குளிர நீள்கிற அம்மாக்களின் கைகள் திகைத்துப் போயின. மூலையில் நிற்கிற அடுக்குப் பானைகளில் கடைசி ஐந்தாறு தானியமணிகளை விட்டு நீங்கள்தான் விழித்திருந்து தரித்திரப்பேய்கள் புகுந்து ஆட்டங்கட்டாமல் காத்துக் கொடுக்கவேண்டும் என்று
கேட்டுக்கொண்டார்கள்.
தொடருவது சில வருடங்களுக்கு முன்பு மழை பெய்து செழிப்பாக இருந்த காலத்தில் அவர்கள் இந்த நாடோடிகளை கவனித்துக் கொண்ட விதம் .
ஏழெட்டு வருசம் முன்னர்… எண்பது வயசு கிழவன் முதல் ஒரு பச்சை குழந்தை வரையான ஒரு பெரிய குடும்பம் வந்து பிள்ளையார் கோயில் மரத்தடியில் பேச்சு மூச்சு இல்லாமல் குன்னிப் போய்க்கிடந்தது. எல்லாரும் பதறிப் போய் முகத்தில் தண்ணியடித்து பானகம் கரைத்துக் கொடுத்தார்கள். அந்தக் குழந்தை மூடின கண் மூடினபடியே இருக்க எத்தனையோ முலைகள் மாற்றிப் பால் குடித்தது.
அவர்களின் தார்பாய்ச்சிக் கட்டும், பொம்பளங்களின் கத்தாழைப்பழ நிறப் பாவாடையும் முக அம்சமும் ரெம்ப தூர தேச ஆட்கள் என்றும், வெறும் வயித்துப் பாட்டுக்கு வந்தவர்கள் அல்ல என்றும் சொல்லியது. அவர்களுக்குத் தெரிந்த ஒன்றிரண்டு தெலுங்கு வார்த்தைகளைக் கொண்டும், ஊரிலேயே சில மாதங்களாகத் தங்கிவிட்ட, இமயமலை எல்லாம் சுற்றிவந்த சாமியாருக்குத் தெரிந்த பாஷைகளைக் கொண்டும் கொஞ்சங் கொஞ்சமாக தெளிவு
கிடைத்தது.
ராமேஸ்வரம் தீர்த்தமாட ஒரிசாவிலிருந்து வந்திருக்கிறார்கள். பணப்பை எங்கேயோ கை தவறிவிட்டது “யாரும் கன்னம் வச்சி எடுத்திருப்பாங்களோ?” என்று கேட்டதற்கு,
“எம் மனசறியாம நான் அப்படி சொல்ல மாட்டேன்” என்றார் அந்தப் பெரியவர்.
ஊரிலேயே நாலு நாள் தங்க வைத்து உடம்பிலே தெம்பேற்றினார்கள். கோதுமை ரொட்டி திங்கிறவம்சம் அது என்று மேரி டீச்சர்கூட கோணமாணையாக சுட்டுக் கொடுத்தார்கள். வீட்டுக்கு வீடு காசுசேர்த்து வழிச் செலவுக்கும் கொடுத்து விட்டார்கள்.
பிரியும் போது பெரியவர் கம்மாக்கரையில் நின்று கையை உயர்த்தி தாரைதாரையாகக் கண்ணீர்விட்டார். அந்தக் கண்ணீர்தான் மூன்று வருசமாக மடைதிறக்க விடாமல் வயல்களில் மீன்கள் துள்ளும் மழையாக ஊத்திக்கொட்டியது.
அப்படி நம்பிக்கை பாய்ந்த ஊர்.
அடுத்து இப்போது அந்த நிலை மாறி இந்த சர்க்கஸ் கூடாரத்தைக் கலைத்து விட்டுப் போகச்சொல்லும் கண்ணீர்க் காட்சி .
தங்கள் மனப்பாரத்தைத் தூணில் சாய்த்து உட்கார்ந்திருந்தார்கள். எல்லாம் பேசிமுடித்த பின்னும் அசங்க முடியவில்லை. நம்ப நிலைமை இப்பிடி ஆச்சே. மூஸ்மூஸென்று வெறும் பெருமூச்சுதான் விட முடிந்தது.
மலைமலையா தானியங்களை அடித்துக் குவித்த ஊர்தானா இது. பிதுங்கப் பிதுங்க பருத்தித் தாட்டுகளைக் கட்டி பெருமைப்பட்ட ஜனங்களா நாம்.
சாலையெல்லாம் மிளகாய்நெடி கமற சாரைசாரையாக விருதுநகருக்கு வண்டி ஓட்டிப்போன காலமெல்லாம் முடிஞ்சு போனதுதான. நம்ம சீவன் நிம்மதியாப் பிரியாதா.
அடுத்தநாள் வெயில் தாழ சர்க்கஸ் ஆட்களில் பொறுப்பானவர்கள் மூன்று பேரைக்கூட்டிக்கொண்டு திரி குத்துகிற சூதாடிகள் போல் கம்மாய் மரங்களுக்குள் போனார்கள். ரெண்டும் அஞ்சுமாக சேர்ந்த இருநூத்தி சில்லரை ரூபாய்களை வெற்றிலைக்குள் அடக்க முடியாமல் வைத்துச் சொன்னார்கள், ‘அய்யா புண்ணியவான்களே ஒங்களக் கையெடுத்து கும்பிடுறோம்’. இதோட மாட்டுக்கு நாலு நாள் தீவனமும் அரை மூடைக்கு கொறையாம தானியமும் தர்ரோம். வெள்ளி மொளைக்கு முன்ன ரெண்டாம் பேருக்குத்தெரியாம கிளம்பிப் போயிருங்கைய்யா. எங்க ஆயுசுக்கும் இப்பிடிக் கண்டதில்ல.
கூடாரத்தப் போட்டு வெத்து டப்பாவ தட்டிக்கிடு இருந்திங்கின்னா அந்தக் கொடுமையத் தாங்காம இருக்குற கொஞ்ச நஞ்ச பச்சையும் பொசுங்கிப் போய்ரும். கண் காணாத தேசத்துக்கெல்லாம் கூட வெளைய வச்சத கட்டுப்படியாச்சோ இல்லியோ நல்ல மனசாத்தான்
அனுப்பி இருக்கோம்.
யார்யாரோ நல்லா இருக்காங்க. மண்ணக்கட்டிப் பொரள்ற நாங்க இப்பிடியாகிப் போனோம்.எங்கள நம்பி வந்த உங்கள இப்பிடி அனுப்புறது ஞாயமில்லதான். என்ன பண்ண…? மண்ணு குப்புறப் படுத்துக்கிச்சே…!”
“எப்பிடியாச்சும்…’
“அய்யா… நீங்க ஒண்ணும் பேசப்படாது. நடங்க… போகும்போது நல்ல வார்த்தை சொல்லாட்டாப் போகுது எதுவும் சபிச்சீடாதீங்க..”
பரமனுக்கு கண்காட்ட, அவன் காக்கி ட்ரவுருக்குள் இருந்து பாட்டிலை எடுத்தான்.
“இந்தாங்க மனத் தைரியத்துக்கு இத ஊத்திக்கிடுங்க”.
ஆரம்பத்தில் குழந்தைகளின் குதூகலத்தில் ஆரம்பித்த கதை , குழந்தைகளின் கனவுகளில் இப்படி முடிவது உருக்கம்
இன்றிரவும் பிள்ளைகளின் உறக்கத்தில் கனவு வரும், கனவில் சோம்பல் நெளித்துப் பிளக்கும் புலியின் வாயில் பட்டாணியை எறிவார்கள். சர்க்கஸ் டிக்கட்டுக்காகவும், யானைக்கும் குரங்குக்கும் தர வாழைப்பழம் வாங்கவும் காசு சேர்க்க ஓடிஓடி வேப்பமுத்தும் புளியமுத்தும் பொறுக்கிக் கொண்டிருப்பார்கள்.
அந்தக் கிராமத்திற்கே சென்று வாழ்ந்து வந்து அனுபவத்தை இந்தக் ' கூடாரம் ' கதையின் மூலம் கொடுத்த எழுத்தாளர் ‘’போப்பு ' அவர்கட்கு நன்றி. வாய்ப்பு அளித்த அழகியசிங்கருக்கு நன்றி. வணக்கம்.
-------------நாகேந்திர பாரதி
My Poems in Tamil and English
